Segir Biblían að brotthvarf sé gild ástæða fyrir skilnaði og endurgiftingu?

Svaraðu



Ritningin er skýr að hjónabandið er hluti af sköpunarvaldinu. Það eina í sköpuninni sem Guð sagði að væri ekki gott var einmanaleiki mannsins (1Mós 2:18), svo konan var sköpuð og hjónabandið var stofnað. Konan var gerð til að vera í viðbótarsambandi við manninn, sem aðstoðarmann hans (1. Mósebók 2:21-22). Guð blessaði þá og staðfesti að maðurinn ber ábyrgð á að fara að heiman og koma sér upp nýju heimili með konu sinni. Þeir tveir áttu að verða eitt hold – það er að segja, þeir voru ekki lengur tveir sjálfstæðir, aðskildir einstaklingar, heldur eitt heimili (1. Mósebók 2:24).



Í gegnum Ritninguna sjáum við þá hugmynd að hjónabandið táknar sambandið sem Guð hefur við fólk sitt. Hjónabandinu er lýst sem sáttmálasambandi í Malakí 2:14 og Orðskviðunum 2:17. Í Hósea segir Guð að hann muni trúlofast fólk sitt sjálfum sér í hjónabandi (2:19-20). Í Nýja testamentinu lýsir Páll hjónabandinu sem tegund af sambandi Krists við kirkju sína (Efesusbréfið 5:22-32).





Vegna mikilvægis hjónabandsins og vegna þess sem það sýnir, kemur það ekki á óvart að Guð setji skilnað alvarlegar takmarkanir. Mósebók 24 útlistar nokkrar leiðbeiningar um skilnað (vers 1-4), en þær eru svo almennar að þær voru opnar fyrir verulegum breytingum í túlkun rabbína. Sumir rabbínar kenndu í raun og veru að skilnaður gæti verið af hvaða ástæðu sem er, á meðan aðrir töldu strangari mörk. Jesús sýndi fram á að Móselögmálið réttlætir ekki skilnað heldur takmarkar hann frekar (Matteus 19:3-9). Móse leyfði skilnað aðeins af viðurkenningu á því að syndugt eðli okkar myndi krefjast þess (vegna hörku hjörtu ykkar). Skoðun Jesú á varanlegu hjónabandi kemur skýrt fram í Matteusi 5:31-32, þar sem hann segir að eina mögulega réttlætingin sé hór.



Hugmyndin um að yfirgefa sé möguleg réttlæting fyrir skilnaði kemur frá bréfi Páls til Korintumanna (1. Korintubréf 7:10-16). Eftir að hafa staðfest að skýr kenning Jesú um efnið sé að skilnaður eigi ekki að gerast, fjallar Páll um aðstæður sem Drottinn hafði engin sérstök orð um. Orð Páls hér, á undan hinum sem ég, ekki Drottinn, segi... ættu ekki að teljast síður innblásin af heilögum anda. Í 15. versi segir Páll að ef um er að ræða trúaðan sem er giftur vantrúarmanni, ef hinn vantrúaði kýs að yfirgefa sambandið, þá er trúmaðurinn ekki skylda til að krefjast þess að hjónabandið haldi áfram. Lokaorð þess vers útskýra hvers vegna - Guð hefur kallað okkur til friðar. Hjónaband sem helst ósnortið þrátt fyrir löngun eins maka til að fara mun örugglega ekki vera friðsælt.



Hefð er fyrir því að siðbótarkenningin sé sú að skilnað skuli einungis áskilinn vegna vantrúar. Hins vegar að eitthvað sé löglegt þýðir ekki að það sé besta aðferðin (sjá 1. Korintubréf 6:12). Hjónabandssambandið er hið nánustu af mannlegum samböndum (þar af leiðandi yfirlýsingin um eina holdið í 1. Mósebók 2). Að sama skapi eru orðin fyrir skilnað bæði á hebresku og grísku mjög sterk, sem gefur til kynna raunverulegt samband. Ítrekað hefur verið sýnt fram á að biblíumynstrið fyrir hjónaband skili árangri í samfélögum almennt. Sterk hjónabönd byggja upp sterkar fjölskyldur og sterkar fjölskyldur byggja upp sterkar kirkjur og sterk samfélög. Þótt skilnaður sé leyfilegur í sumum tilfellum, þá væri hið sanna biblíulega verklag að ávíta, bíða iðrunar, bjóða fyrirgefningu og sættast (sjá Matt 18:15-17).