Hvað þýðir það að betra sé að giftast en að brenna í 1. Korintubréfi 7:9?

Svaraðu



Fyrsta Korintubréf 7:8–9 segir: Við ógiftum og ekkjum segi ég: Gott er að vera ógift, eins og ég. En ef þeir geta ekki stjórnað sér, ættu þeir að giftast, því það er betra að giftast en að brenna af ástríðu. King James útgáfan segir einfaldlega að brenna, sem hefur leitt til misskilnings. Sumir hafa velt því fyrir sér að orðið brenna vísar til þess að brenna í helvíti; Hins vegar, þegar við tökum textann í samhengi, sjáum við að Páll er að segja að þó að einhleypur sé valinn hann, þá er ekki rangt að giftast. Reyndar, fyrir þá sem eru með sterkar kynhvöt, er betra að giftast en að vera uppfullur af óuppfylltri löngun.



Fullyrðing Páls um að betra sé að giftast en að brenna styður eindregna afstöðu Biblíunnar gegn kynferðislegu siðleysi: ef ógift hjón brenna af ástríðu fyrir hvort öðru þurfa þau að giftast , ekki láta undan syndinni. Margir reyna að réttlæta kynlífsathafnir fyrir hjónaband með afsökunum eins og við erum trúlofuð eða við elskum hvort annað. En Biblían gefur engar slíkar heimildir. Í 1. Korintubréfi 7:1–2, fjallar Páll um greinarmuninn á giftum og ógiftum og segir að kynferðisleg fullnæging sé aðalástæða hjónabands: Nú varðandi það sem þú skrifaðir um: „Það er gott fyrir mann að stunda ekki kynlíf. samneyti við konu.“ En þar sem kynferðislegt siðleysi á sér stað, ætti hver maður að hafa kynferðislegt samband við eigin konu og hver kona við eigin mann. Hjónaband er áætlun Guðs til að uppfylla kynferðislegar langanir og hvers kyns kynferðisleg tjáning utan hjónabands er synd (Hebreabréfið 13:4).





Kynferðislegar langanir blómstra á kynþroskaskeiðinu og aukast eftir því sem líkaminn þroskast. Kynlífsþráin sjálf eru ekki rangar. Þeir eru hluti af því að þróast í heilbrigðan karl eða konu. Það sem við gerum við þessar langanir ákvarðar hvort þær leiða til syndar eða ekki. Jakobsbréfið 1:13–15 útskýrir framvinduna frá freistingu til syndar: Enginn segi þegar hann er freistað: ‚Ég er freistað af Guði,‘ því að Guð getur ekki freistað með illu, og sjálfur freistar hann engans. En hver maður freistar þegar hann er tældur og tældur af eigin þrá. Þá fæðir þráin, þegar hún hefur getið, synd, og syndin, þegar hún er fullvaxin, leiðir til dauða.



Með fullyrðingu sinni um að það sé betra að giftast en að brenna, varpar Páll viðvörun fyrir þá sem lent hafa í framvindu syndarinnar. Löng trúlofun, stefnumót ungra táninga og samvistir á milli stefnumótapöra eru allar leiðir til að freistingar geta byrjað að brenna. Fyrsta Þessaloníkubréf 4:3–7 fjallar líka um nauðsyn þess að hafa stjórn á girndum okkar: Það er vilji Guðs að þú verðir helgaður: að þú skalt forðast kynferðislegt siðleysi; að hver og einn yðar læri að stjórna eigin líkama á þann hátt sem er heilagur og virðulegur, ekki í ástríðufullri losta eins og heiðingjar, sem ekki þekkja Guð; og að í þessu máli skyldi enginn rangfæra eða nýta sér bróður eða systur. Drottinn mun refsa öllum þeim sem drýgja slíkar syndir, eins og vér sögðum yður og varaði yður við áður. Því að Guð kallaði okkur ekki til að vera óhrein, heldur til að lifa heilögu lífi.



Þegar við neitum að stjórna líkama okkar á hátt sem er heilagt og heiðarlegt, eigum við á hættu að leyfa náttúrulegri kynhvöt að breytast í losta – eða valda því að einhver annar fyllist losta. Þetta á sérstaklega við seint á unglingsaldri og snemma á 20. áratugnum þegar hormónin eru að geisa og líkaminn er í besta falli. Kynferðisleg löngun er í hámarki og heimskir eða ókenndir kafa oft ofan í kynferðislega synd áður en þeir átta sig á afleiðingunum fyrir ævina. Hönnun Guðs er fyrir þá sem brenna af kynferðislegri löngun til að leita í bæn til maka og halda löngunum sínum í skefjum fram á brúðkaupsnóttina. Þeir sem geta viðhaldið siðferðislegri hreinleika ættu ekki að finna fyrir þrýstingi til að giftast. Einhleypur er fullkomlega ásættanleg lífsstíll. En ef maður byrjar að brenna af ástríðu er kominn tími til að leita leiðsagnar Guðs við að finna maka.